Rozdział 7

Rachel Dare

 

     Kiedy już nastała noc, a księżyc zaczął wychylać się znad horyzontu, rudowłosa dziewczyna weszła do przydrożnej knajpki i od razu usiadła przy niewielkim stoliku w rogu, gdzie siedziały już dwa inne stworzenia wpatrujące się w nią tajemniczym wzrokiem. Obaj byli odziani w ciemne szaty i również mieli nałożone kaptury na głowę tak, że Rachel nie mogła dostrzec ich twarzy.

     Wewnątrz kafejki panowała mroczna atmosfera. Inne stoliki były puste. Jedynym źródłem światła były czerwone świeczki stojące przy każdym stoliku, które jeszcze bardziej oddawały tajemniczy nastrój otoczenia.

     Rachel zdjęła kaptur z głowy, odsłaniając swoje długie rude włosy. Dwaj mężczyźni przed nią zrobili podobnie. Jeden z nich miał jasną cerę w kolorze księżyca i długie ciemne włosy. Drugi miał duże oczy o krwistej barwie, a jego twarz była pokryta licznymi łuskami. Obaj wyglądali na wrogo nastawionych, jednak tylko dzięki nich Rachel mogła skontaktować się pośrednio ze swoją Panią.

 

- Czy blondynka jest już w lochu, Kekropsie? – zaczęła Rachel, uśmiechając się cierpko.

- Owszem – odparł łuskowaty – Niczego nie wie. Nadal jest oszołomiona. A Gaja ma co do niej wielkie plany!

     Wyrocznia poczuła, jak ciężki kamień spada jej z serca. Teraz, wiedząc, że spełniła prośbę samej Matki Ziemi, mogła liczyć na swoją nagrodę. Oparła się wygodnie na siedzeniu z założonymi rękami, po czym zgarnęła palcami grzywkę spuszczoną na twarz.

- A między synem Posejdona i Zeusa? – zapytał ciemnowłosy.

- Jest tak, jak Gaja sobie zaplanowała – odpowiedziała Rachel – Wszyscy wierzą w to, że śmierć blondynki, to wina tamtego chłopaka.

     Siedzące przed Rachel potwory od razu złagodniały, dowiedziawszy się tej wiadomości. Wiedzieli, że Gaja będzie z nich dumna.

- A czy ktoś coś podejrzewa? – zapytał jeszcze raz, chcąc się upewnić.

- Absolutnie nikt. – odrzekła Rachel, a w jej zielonych oczach pojawił się dziwny błysk - Pazyfae wykonała naprawdę świetną robotę.

- Gaja obiecała, że jeżeli wszystko pójdzie sprawnie, Percy będzie twój.

- Właśnie to chciałam usłyszeć. – odparła, chichocząc pod nosem.

     Wtem wstała od stołu, kiedy nagle łuskowaty chwycił ją gwałtownie za rękę i powiedział:

- Tylko nie zawiedź nas! Nie chciałbym być w twojej skórze, jeśli coś pójdzie nie tak!

- O to możesz być spokojny… Gaja otrzyma całą siódemkę w swoje łapska, a kiedy odzyska swą moc, odda mi Percy’ego i pozwoli nam żyć z dala od zagłady…

     Potwory zaśmiały się złowieszczo. W mgnieniu oka ich materialne ciało zamieniło się w ciemny pył i rozpłynęło w powietrzu. Rachel oddaliła się od kafejki i wyszła na zaczerpnąć odrobiny świeżego powietrza, wiedząc, że jest coraz bliżej swojego sukcesu.