Rozdział 1

Percy Jackson

 

     Percy obudził się z zimnym potem na czole. Był niewyspany i cały trząsł się ze strachu. To była bardzo ciężka noc dla niego. Wciąż nie mógł się otrząsnąć po tym, jak zobaczył jego ukochaną Annabeth w mizernym stanie. 

     Widział, jak niewyraźna postać starała się ją wydostać z jakiejś ponurej celi, ale Percy nie był wstanie zidentyfikować kto. Potem oboje zaczęli biec przez las. Goniły ich setki potworów. Dziewczyna cały czas się potykała, a chłopak zdawał się ciągnąć ją za sobą przeciw jej woli. Nagle znaleźli się nad jakimś wysokim urwiskiem i skoczyli. Właśnie ta myśl przyprawiała Percy'ego o dreszcze...

 

     Kiedy już był wstanie wreszcie zapomnieć o bolesnym rozstaniu z Annabeth, ona w jakiś sposób zdołała skontaktować się z nim. Percy znajdował się właśnie Wielkim Domu tuż przy telefonie, który nagle zadzwonił. Coś jak przeznaczenie! Ten moment, gdy podniósł słuchawkę i usłyszał głos ukochanej dziewczyny, przywrócił mu wcześniej utraconą nadzieję na jej powrót.

     O tym, co się wtedy wydarzyło, wiedzieli tylko jego najbliżsi przyjaciele, którzy byli obecnie w Obozie Herosów: Nico, Leo, Hazel i Piper. Reszcie z Obozu Jupiter jeszcze nie był wstanie, o tym powiedzieć. A Chejronowi nawet nie zamierzał zdradzać tej wieści. Bo po co? Już dość namieszał...
 

     Percy nie mógł już dłużej znieść w tym zamknięciu! Wyskoczył z łóżka i ubrawszy się w strój obozowy, wyszedł na świeże powietrze. Słońce dopiero co wychylało z nieboskłonu. Mimo tak wczesnej godziny, wiele herosów szmerało już po obozie. Niektórzy z nich mieli na sobie plecaki, inni targali za sobą niewielkie walizki. Percy'ego bardzo zdziwiło to, co widział.

 

- Ajj - jęknął Percy, kiedy nagle ktoś wpadł na niego z rozpędu, przez co obaj wylądowali na ziemi. Był to Will Solace, jeden z dzieci Appolla.

 

- Oj, wybacz, Percy, ale bardzo mi się śpieszy - rzekł, pomagając Percy'emu wstać.

 

- Nic nie szkodzi... o co to całe zamieszanie teraz? Co inni robią tak wcześnie?

 

- Nie pamiętasz?! - odparł szybko, jakby się gdzieś śpieszył - Przecież dziś i jutro są to ostatnie dni, które mamy na opuszczenie Obozu! A teraz wybacz, muszę załatwić jeszcze kilka spraw... - i odbiegł bez pożegnania.

 

     Percy kompletnie zapomniał o tym, co Chejron mówił podczas zeszłego wieczornego ogniska. Do jutra był termin na opuszczenie Obozu, a on nie zaczął się nawet pakować.

 

     Syn Posejdona na szczęście miał dokąd pójść. Mógł znów wrócić do swojej matki Sally, z którą zresztą od dawna się nie widział. Jeszcze jakiś miesiąc temu rozmawiał z nią przez iryfon, mówiąc, że wszystko u niego w porządku, ale tak na żywo spotkał się z nią jeszcze przed pokonaniem Gai. Sporo czasu minęło. Tylko żeby go teraz nie pogoniła, bo byłoby z nim kiepsko...

 

     Ale co byłoby z resztą obozowiczów? Wiele z nich nie miało takiego domu, w których mogliby mieszkać. Percy wcale im nie zazdrościł. Marny ich los, gdy nagle otoczą ich gromady potworów.

 

     Okazało się, że jednak już nic nie da rady z tym zrobić. Chejron ma na prawdę twardy łeb i nie da rady go przekonać, że się myli. A co najgorsze uzyskał nawet poparcie bogów. Nawet Posejdon twierdził, że "tak będzie lepiej". Percy wciąż był zły na ojca, z którym nie dawno się spotkał... ale o tym spotkaniu wolał nawet nie mówić...

 

     Nagle Percy zauważył jakiegoś chłopaka o przeciętnym wzroście zmierzającego w kierunku domku trzeciego. Dopiero po chwili zrozumiał, iż był to Leo Valdez. Syn Hefajstosa niczym Ninja wkradł się pod drzwi domku, zapukał czterokrotnie i upuściwszy na ziemię jakiś kawałek pergaminu, odskoczył i wybiegł dalej.

 

- Leo... taki dyskretny! - parsknął śmiechem Percy.

 

     Podszedł do drzwi i podniósł z ziemi rzucony kawałek pergaminu. Rozwinął go i przeczytał zawartość:

 

Spotykamy się wszyscy w Bunkrze Dziewiątym o 22:00!

Nie zapomnijcie wziąć najważniejszych rzeczy!

 

~ Wasz ukochany i najwspanialszy Leo

 

     Zabrzmiało to troszkę tak, jakby Leo miał jakiś plan. Jeśli to był plan na ocalenie Annabeth, Percy wchodził w to bez zastanowienia. Co miał do stracenia?