Rozdział 9

Nico di Angelo
 

     Nico zawsze dostrzegał coś wyjątkowego i intrygującego w asfodelach. Śmiertelnicy nazywali te kwiaty złotogłowami, jednak chłopakowi ta nazwa w ogóle nie mówiła nic za siebie. Choć roślina ta była symbolem żalu, smutku, melancholii, Nico miał wrażenie, jakby skłaniała go ona do ważnych refleksji i przemyśleń związanych z życiem po śmierci. To właśnie te kwiaty porastały równinną łąkę zwaną też Polami Asfodelowymi, którą zamieszkiwały błąkające się dusze bez radości czy też smutku, wiodąc żywot mętny i mglisty.

 

     Dokładnie tam chciał trafić Nico po śmierci. Wszyscy pewnie uznaliby to za niedorzeczny pomysł. Zwykle każda dusza pragnęła spędzić swoją resztę życia w Elizjum - krainie szczęścia, do której trafiał każdy, kto w trakcie życia cechował się honorem i odwagą. Nico jednak nie należał do tych "wszystkich". Był inny.

 

     Chłopak wrócił myślami do rzeczywistości. Odłożywszy kwiat na półkę, usiadł na krześle tuż przy biurku Hadesa. Jego ojciec siedział wygodnie na fotelu pod ścianą i przyglądał się synowi z uwagą i czujnością.

 

- O czym myślałeś? - zapytał w końcu bóg śmierci.

 

     Nico odwrócił się w stronę ojca i spojrzał mu się prosto w twarz. W jego oczach zdawały się tańczyć płomienie ognia, które zwykle miewał, gdy zaraz miał wybuchnąć.

 

- O niczym - odparł niepewnie, ale w jego głosie czaił się mrok i tajemniczość - Myślałem, jak może się czuć zabłąkana dusza.

 

     Mężczyzna pogładził się po brodzie i wstał na nogi. Tupanie o ciemny marmur zdobiący podłogę nieco rozpraszał Nica, jednak ten nie dawał tego po sobie poznać. Ojciec zbliżył się do syna, jakby zaraz chciał oprzeć swoją dłoń o jego ramię.

- Wiesz już, czemu cię tu sprowadziłem - powiedział Hades, przyglądając się temu, co dzieje się za oknem - Wyjaśniłem ci już parę spraw. Powinieneś już wszystko rozumieć.

- Rozumiem tyle, co nic - burknął chłopak, patrząc wszędzie byle nie na ojca.

- Czego ty jeszcze nie pojmujesz?! - głos Hadesa stał się bardziej szorstki i agresywny.

     Nico zastanowił się przez chwilkę, po czym odparł:

- Nie rozumiem na przykład tego, czemu sam nie możesz zamknąć tego portalu...? Ty w końcu rządzisz tym światem.

     Pan podziemia nie odzywał się na pewien czas, jakby zastanawiał się nad odpowiedzią na pytanie.

- Nie powinienem ingerować w te sprawy. Zresztą nie mam na to znaczniejszego wpływu. Wiesz przecież, że kontrola nad światem umarłych nie równa się z władaniem nad nim.

- Po prostu się boisz! - Nico stracił cierpliwość - Liczysz na to, że gdy Gaja osiągnie swój cel, staniesz się jej sprzymierzeńcem, a ona cię za to nie ukarze!

- Milcz, Nico! - krzyknął Hades, ale po chwili od razu się uspokoił - Po prostu postaraj się to zrozumieć, a wszystko stanie się jasne.

     Nico założył ręce na siebie.

- Już ci tłumaczyłem jak trzeba załatwić ten problem - dalej kontynuował Bóg - Bez portalów, Gaja nie będzie już mogła wciąż odtwarzać swojej armii.

     Chłopak spojrzał na zegarek wywieszony na ścianie. Sekundowa wskazówka poruszała się bardzo powoli. Czas w podziemi upływał znacznie wolniej niż na powierzchni. Nico tracił cierpliwość.

     Minął tydzień, odkąd Hades zabrał go z Obozu Herosów. Pobyt w jego królestwie dłużył się niemiłosiernie. Miał już dosyć.Nico zgodził się z nim wrócić tylko dlatego, gdyż liczył na to, że będzie mógł poszukać swojej siostry Bianki. Choć jego tropienie było bezskuteczne, wciąż miał nadzieję, iż kiedyś ją odnajdzie.

     Potrzebował jedynie czasu.

- Kiedy to się skończy? - zapytał Nico - Kiedy Gaja wreszcie da sobie spokój?

     Hades poruszył się, jakby miał drgawki. W dłoniach bawił się swoją czarną laską z trupią czaszką w uchwycie.

- Nie wiem, synu - powiedział spokojnie, choć Nico nigdy nie znosił, gdy nazywał go synem.

     Chłopak w końcu odpuścił i wyszedł z gabinetu ojca, zamykając za sobą żelazne drzwi. Miał już dosyć słuchania na okrągło tego samego. Półbóg sam musiał wyciągać niezbędne wnioski. Nie mógł liczyć na innych.

     Podążał wąskim korytarzem, gdy nagle ogarnęło go uczucie omdlenia. Poczuł okropny ból głowy, jakby tysiące demonów chciałoby się przedrzeć do jego umysłu. Gdy usłyszał po chwili głos swojej przyrodniej siostry Hazel wołającej go o pomoc, wiedział, że wpadła w tarapaty.